top of page

Press

 

Leve de Schilderkunst! Terug naar de figuur Catalogustekst door Hans den Hartog Jager, Kunsthal Rotterdam, 2007

 

“Het gaat niet om de noten die hij speelt, maar om de noten die hij niet speelt”, zei iemand ooit over de fameuze jazz pianist Thelonius Monk. Langdurige stiltes, met af en toe een rake klank.

 

Zo is het ook met de schilderijen van Marjolein Rothman. Je ziet een grijze vlek en een streep in een andere kleur grijs. Maar je ogen willen naar het wit van het schilderslinnen. Je hersens beginnen vanzelf betekenis te geven aan deze “open plekken” in het schilderij. Een leeg wit vlak wordt een wang, een kleine uitgespaarde ruitvorm een oog. We verhouden ons hier niet langer tot een schilderij, of een verzameling vormen, maar tot een mens. Juist door zoveel weg te laten en alleen het meest noodzakelijke te tonen, schept Rothman ruimte voor reflectie.

 

Het schilderij Our Land verwijst naar een land dat van ons is. Of is het een herinnering aan iets dat ooit was? Het bestaansrecht van een land is geografisch bepaald. Maar het land uit je jeugd, het land van je ouders, bestaat alleen nog in onze herinnering. En wat nu als ook deze herinnering vervaagd?

 

Ik heb het werk van Marjolein Rothman eens omschreven als schematisch figuratief. Maar dat is veel te zakelijk en doet het werk geen recht. Want als je ogen klaar zijn met zoeken, als de voorstelling is ontleed en je hersens zijn uitgecomponeerd, volgt ontroering en verwondering.

 

Werk van Marjolein Rothman is momenteel te zien in De Hennipman Collectie, Galerie Godá in Amsterdam

 

Toon Berghahn, 2010

Kunst van de Dag 6 mei 2010 door Toon Berghahn

Kunstbeeld nr 11 2008 recensie door Machteld Ley

Financieel Dagblad, 8 november 2008, Manon Berendse

bottom of page